O pracy:

Pastisz Ołtarza św. Barbary z 1447 r., wykonany w Muzeum Narodowym w Warszawie, 1998 r. Tempera jajowa oraz złoto płatkowe 24 karaty na desce.

Obraz namalowany został na 2-centymetrowej grubości desce. Deska została pokryta czternastoma warstwami gruntu gipsowego wykonanego ściśle według technologii średniowiecznej. Grunt po wyschnięciu wyszlifowany został na gładź. Następnie, w wyschniętym już gruncie, w górnej jego partii, wyryty został stalową igłą i pilnikami ornament. Ornament ten, po wyszlifowaniu na gładź, pokryty został specjalnym podkładem bolusowym (o barwie czerwonej), mającym stanowić pokład przyczepny pod nakładane płatki złota. Technika kładzenia złota była tu zgodna z recepturą XV-wiecznej technologii pozłotniczej.

Na pozostałej partii obrazu (gładkiej, czyli nie zajętej przez ornament), wykonane zostało malowidło. Obraz namalowany został w technice tempery żółtkowej: pigmenty w proszku mieszane były z żółtkiem jaja kurzego wiejskiego (żółtko kury fermowej nie nadaje się, za słaba lepkość żółtka). Technika tempery żółtkowej jest najbardziej trwałą techniką malarską spośród wszystkich naturalnych technik malarskich jakie istnieją.

Po zakończeniu malowania powierzchnia obrazu pokryta została zabezpieczającym werniksem końcowym wykonanym na bazie szelaku, również zgodnie z recepturą technologii malarstwa średniowiecznego.

Malarsko praca nie jest tyle że kopią z oryginału. Jest pastiszem. Przetworzyłam całkowicie oryginalną kolorystykę pracy. Oryginał malowidła jest bowiem mdły w barwach. Po mojemu namalowałam też twarz anioła, nadając mu bardziej atrakcyjne, bo wyraziste rysy.